همواره استثمار کارگران و کارمندان امری قبیح و به دور از انسانیت به حساب می‌آمده و تقریبا در همه جوامع بشری برای پیگیری حقوق کارگران و کارمندان نهادهای صنفی یا سندیکاهایی وجود دارند تا با نمایندگان دولت‌ها یا کارفرمایان نسبت به استیفای حقوق طرفین مذاکره کنند. این نوع مذاکرات در زمان اشتغال باعث می‌شود تا کارگر و کارفرما بتوانند به بقا و حیات خود ادامه دهند. درخواست‌های خارج از توان کارفرما و یا در نظر نگرفتن نیازهای کارگران و کارمندان موجب خواهد شد تا هر دو گروه با مشکلات جدی مواجه شوند و به عبارتی ادامه حیات سازمان به خطر خواهد افتاد.
متاسفانه در برخی جوامع به علت برداشت‌های غلط و نگاه نادرست به سرمایه‌داری ممکن است این تعامل با مشکل مواجه شده و گاه به تقابل نیز تبدیل شود. نگاه‌های ابزاری به انسان، و یا داشتن تئوری‌های ایدئولوژیک می‌تواند به این رابطه لطمه وارد نماید. و این نوع نگاه ابزارگونه متاسفانه بعد از سالها خدمت و قطع ارتباط کارکنان با سازمان‌ها، تحت عناوین مختلفِ بازنشسته، مستمری‌بگیر، از کارافتاده و غیره شدت می‌گیرد چرا که کارفرمایان خود را از رضایت‌مندی آنها بی‌نیاز می‌بینند.
با وجود آن‌که در اکثر کشورهای جهان افراد بازنشسته، دوران بازنشستگی خود را به دور از نگرانی‌های تامین معاش و دغدغه‌های سلامت به عنوان یک شهروند ممتاز با منزلت اجتماعی بالا سپری می‌کنند، در کشور ما به دشوارترین دوران زندگی تبدیل شده است. به قول مدعی دولت “صادق‌الوعد” در شوهای تبلیغاتی‌شان: “بعضی‌ها فکر می‌کنند هزینه بازنشستگان عزیز لشکری و کشوری کم شده است. اینها نوه دارند، نتیجه دارند. باید برای بچه‌هایش هدیه بخرد. این افراد انتظارات‌شان به تبع خرج زندگی‌شان بالا رفته، حتی شاید تا دو یا سه برابر شده باشد. در اطرافیان خود ما هم بازنشستگانی در این شرایط هستند و می‌گویند مشکلات ما از زمانی که شاغل بودیم بیشتر شده است. دولت (دولت وقت) به ما اعلام کند چرا دست در جیب صندوق‌های بازنشستگی و بازنشستگان می‌کند؟“. (سخنان آقای رئیسی در هنگام تبلیغات انتخابات ریاست‌جمهوری)
بله آقای عزیز حق دارید در طی سالها خدمت به علت مشغله فراوان آنها را ندیده باشید ولی خب از اطرافیان‌تان که شنیده‌اید! حتما می‌دانید سال‌هاست مهمترین دغدغه بازنشستگان کشوری و لشکری به علاوه بازنشستگان سازمان تامین‌اجتماعی به جای استراحت و تفریح و مسافرت، یافتن کار جدید است تا شاید بتوانند بخشی از هزینه‌های سنگین زندگی را تامین کنند! حتما می‌دانید و یا شنیده‌اید که بازنشستگان به علت کبر سن و عوارض ناشی از سالها خدمت، زود خانه‌نشین می‌شوند و توان جسمی کافی برای کارهای سخت و توان‌فرسا را ندارند؟ کاش می‌شد نگرشی را ترویج کرد که سازمان‌ها بدانند بازنشستگی نقطه پایان همکاری اداری و سازمانی نیست بلکه می‌تواند نقطه آغازی باشد برای بهره جستن از تجربیات فرد و آغاز مرحله تکمیلی زندگی سازمانی آنها.
واقعا جای بسی تاسف است دولت و مجلسی که داعیه عدالتخواهی و انقلابی‌گری دارد چشم و گوش خود را بر خواسته‌های به حق مظلوم‌ترین اقشار جامعه بسته‌اند. و به جای ارائه طرح و بازخواست دولتمردان آنها را بی‌پناه در خیابان‌ها رها کرده‌اند! چرا قبل از این که حقوق و مطالبات‌شان را در خیابان فریاد کشند، فکری به حال‌شان نمی‌کنید؟ حتما بعد از بازداشت و زندانی شدن برخی معترضین صنفی باید اتفاقی بیفتد و یا خونی ریخته شود تا مشکلات همه مردم به خصوص بازنشستگان پیگیری شود؟! چرا اکثرا سکوت کرده‌اید؟! به راستی در قبال نرخ تورم چهل و پنجاه درصدی، افزایش ده‌درصدی حقوق کارمندان و بازنشستگان با کدام منطق اقتصادی و یا عرف و شرع شما مسئولان و نمایندگان منطبق است؟! وقتی با جراحی اقتصادی امان مردم بریده شده و قیمت کالاهای اساسی مورد نیاز مردم مانند مرغ، تخم‌مرغ، گوشت، برنج، شیر و پنیر و… بیش از صد در صد با مجوز شما افزایش یافته است! محض رضای خدا بگویید این ده درصد افزایش حقوق را از کجای چند هزار صفحه برنامه اقتصادی‌تان درآورده‌اید؟! شما که علیرغم افزایش حداقل بیست و پنج درصدی حقوق بازنشستگان در دولت قبل منتقد و مدعی عدم توجه به بازنشستگان کشوری و لشکری بودید چرا در این اوضاع اقتصادی نامناسب آنها را رها کرده و چرا صدای‌شان را نمی‌شنوید؟ کجایند آن اقتصاددان‌هایی که قرار بود برای بهبود معیشت مردم به خط‌شان کنید؟
حتما می‌دانید که سپرده‌های صندوق بازنشستگی، حق‌الناسی است که در طی بیش از سی‌سال خدمت متناسب با حقوق کارگران و کارمندان کسر شده تا امروز متناسب با همان سپرده‌گذاری، حقوق دریافت کنند؟ آیا روش پرداخت شما مشکل شرعی و فقهی ندارد؟ یعنی می‌توان به کسی که بیشتر در صندوق سرمایه‌گذاری کرده نسبت به کسی که کمتر سپرده داشته منفعت کمتری رساند؟ آیا این نیز نوعی دست‌اندازی به صندوق‌های بازنشستگی محسوب نمی‌شود؟
انتظار می‌رود دولت و به خصوص نمایندگان ملت در مجلس شورای‌اسلامی از کنار مشکلات مردم به خصوص مشکلات بازنشستگان کشور بی‌تفاوت عبور نکرده و به اصطلاح گوش کر خود را از آنها نکنند، اگر طرح‌هایی همچون صیانت و حجاب و عفاف و یا فرزندآوری دغدغه شماست، بدانید در سایه عدالت اجتماعی، بهبود معیشت دست یافتنی خواهند بود! از جوان بیکار و خانواده فاقدمسکن و درآمد مناسب چگونه توقع عفت و فرزندآوری دارید؟ چرا با طرح‌ها و شعارهای‌تان نمک به زخم مردم می‌پاشید؟مگر نمی‌دانید بیماری که جراحی می‌شود نیازمند مراقبت‌های ویژه هم هست به خصوص زمانی که جراح زخم را بدجور شکافته باشد!
مخلص کلام اینکه، بازنشستگان از نمایندگان خود در خانه ملت انتظار دارند وضعیت آنها را درک کنند، شاید بهترین معروف توجه به معیشت مردم در خانه ملت باشد. قطعا تجدیدنظر در حقوق کارکنان دولت و به خصوص بازنشستگان تعارض با دولت تلقی نخواهد شد، همه می‌دانند که دولت با وجود تحریم‌ها منابع کافی برای گشایش در معیشت مردم و به ویژه کارمندان و بازنشستگان را ندارد اما شاید لازم باشد با جلب نظر رهبری هزینه‌های آن از صندوق توسعه ملی برداشت شود. هرچند که تامین بار مالی افزایش حقوق بازنشستگان به نوعی از اموال خود صندوق‌ها و متعلق به خودشان است و هزینه‌ای بر دولت تحمیل نخواهد کرد، البته اگر پس از دست‌اندازی‌های مکرر چیزی در آن مانده باشد.!!
