يکي از لوازم ضروری و ابتدايی ايجاد هم‌دلی و هم‌زبانی ميان مردم و دولت، برخورد صادقانه و نقل دقيق وقايع برای افکارعمومی و در يک کلام محرم دانستن مردم است. تعهد حاکميت اسلامی به مردم اين است که به تعبير اميرالمؤمنين علی عليه‌السلام جز در موارد خاص امنيتی و دفاعی همه چيز را همان‌طور که هست، با شفافيت و صراحت با مردم در ميان بگذارد.
در دنيای جديد نقش حاکميت در فرآيند انتشار اخبار و ماهيت عملکرد اطلاع‌رسانی عمومی تغييری بنيادين کرده است. با فراوانی وسايل ارتباطی و گسترش شبکه‌های اجتماعی، ديگر هيچ چيزی پنهان نمی‌ماند و اکنون تنها جريان‌های حاکم می‌توانند در چگونگی بيان موضوع دخالت کرده و اگر هوشمند و زيرک باشند بر موج سوار شوند. حتی اگر چنين نباشد باز اين پرسش جدی مطرح می‌شود که اساساً چه کسی می‌تواند تصميم بگيرد که اطلاع‌رسانی در يک موضوع خاص مصلحت هست يا نه؟، و چه چيزی را مردم بايد بدانند و چه چيزی را نبايد بدانند؟ آيا جز اين است که مسئولان وکيل مردمند و بايد به همين مردم پاسخ‌گو باشند و نمی‌توانند سرخود تصميم بگيرند؟ هم‌دلی و هم‌زبانی رابطه‌ای متقابل دارند، از هم‌دلی، هم‌زبانی می‌زايد و هم‌زبانی بر هم‌دلی می‌افزايد. زمانی اين رابطه متقابل می‌تواند پايداری و استحکام بيابد که مردم اطمينان داشته باشند همه چيز را قبل از بيگانگان می‌توانند از صداقت و صراحت خدمت‌گزاران‌شان در دولت بشنوند.
شايد به نظر برسد برخی موضوعات ساده و ظاهراً کم اهميت مثل يک حادثه در فلان ساختمان دولتی يا يک تخلف اداری در بهمان سازمان چيزی نيست که به سرعت و با دقت به مردم اطلاع داده شود و چنين مواردی در مقابل مسائل کلان و با اهميتی چون اتفاقات این‌روزهای کشور و یا بحران‌های بین‌المللی به حساب نمی‌آيد.
يکی از چالش‌های جدی در رابطه ميان مردم و دولت، ايجاد اعتماد مردم نسبت به اخبار رسمی است، زيرا اگر اعتماد عمومی اندک‌اندک (با همين موارد ساده و به ظاهر کم اهميت و کوچک) آسيب ديد و ضعيف شد، در دراز مدت ضربه‌ای به استحکام اجتماعی وارد می‌شود که به هيچ شکلی قابل جبران نيست.
دقت، سرعت، صراحت و شفافيت اطلاع‌رسانی در همان مواردی که به نظر ما کم اهميت است می‌تواند اعتماد مخاطب را برای مسائل کلان جلب کند و بر عکس اگر در همين موارد پيش پا افتاده که مخاطب از نزديک لمس کرده، اعتماد پيدا کرد آن وقت حرف ما را در مسائل کلان و دور که نمی‌تواند مستقيماً لمس کند؛ خواهد پذيرفت. نبايد بيان واقعيت‌ها برای چاره‌انديشی و مطالبه از مسئولان به عنوان تضعيف نظام تلقی شود و اساساً معنی حفظ نظام اين نيست که خطای يک مسئول يا مشکلات جاری کشور و حتی واقعيت‌هايی چون اعتراضات، فعاليت گروه‌های انحرافی و … را انکار کنيم. يکی از عوامل متعدد و متنوع گرايش مردم به شبکه‌های ماهواره‌ای برخورد تعارف‌آميز و کليشه‌ای رسانه‌های رسمی با اخبار است و روزی بايد متوليان و بانيان اين رويکرد مورد پرسش و مؤاخذه قرار گيرند که چرا باعث شدند اعتماد مردم به رسانه‌های رسمی نظام آسيب ببيند؟ هميشه وقتی در آستانه انتخابات پای تعارف به ميان می‌آيد همه ما، مردم را مومن و هميشه در صحنه و آگاه و فهيم خطاب می‌کنيم، ولی وقتی قرار است در موضوعی حساس برای سرنوشت آنها تصميم بگيريم يا در برخی حوادث و مسائل آنها را از واقعيت‌ها باخبر سازيم ديدگاه‌مان تغيير می‌کند! آيا اين مردم آگاه و هميشه در صحنه و مؤمن محرم نيستند؟!
