کو “گفت ‏و‏ گو”؟

هنوز دو سه هفته‏ای از اعتراضات اخیر نگذشته بود که رئیس قوه‌قضائیه در جلسه روز هجدهم مهرماه شورای عالی قوه‌قضائیه در فراخوانی مهم خطاب به‌تمامی جریان‌های سیاسی، گروه‌ها، دسته‌جات و مردم گفت: «هر کس هر ابهام، سؤال، انتقاد و یا اعتراضی دارد در خدمت آن‌ها هستم تا در مورد مسائل حوزه اختیارات من با آن‌ها گفتگو کنم. انتقاد و اعتراض را می‌پذیریم و اگر جایی لازم باشد، در مورد اشتباهی که انجام داده‌ایم اصلاحاتی انجام دهیم حتماً انجام خواهد شد و ضعف‏مان را برطرف می‌کنیم». همان زمان در مطلبی که تحت عنوان گفت‏وگو با قاضی‌القضات در همین نشریه منتشر شد خدمت‏شان عرض کردیم؛ گرچه جنس اعتراضات حاکی از آن است که بخش بسیار کمی از مطالبات معترضین در صحنه و اکثریت معترضین خاموش جامعه، در حوزه اختیارات مقام شامخ‏شان می‏باشد! و بر این باوریم که چنان‏چه این «گفت‏وگو» به موقع و به‌شرط شنیده شدن و رفع کاستی‏ها انجام شود در کاهش شدت اعتراضات بعدی بسیار مؤثر خواهد بود، پیشنهاد کردیم به‌منظور اثبات حُسن نیّت، جلسات گفتگوی خود را با حضور رسانه‏های مستقل مجازی به‌صورت زنده از زندان اوین و با برخی از خادمین گذشته نظام مانند آقای تاج‏زاده شروع کنند! یا با برخی اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام هم‏چون برادران لاریجانی و یا محمود احمدی‏نژاد گفتگو شود!

تقریباً دو ماه از آن پیشنهاد عالی و روشنفکرمآبانه گذشته است و هیچ خبری از گفت‏وگو و یا پیگیری‏های بعد آن نشد! چنین به نظر می‏رسد یا اراده‏ای پشت آن ادعا نبوده و یا فعلاً زمان مناسبی برای گفت‏وگو نیست! دقیق‏تر که بررسی کنیم خواهیم دید بخش قابل‌ملاحظه‌ای از اعتراضات مردم ناشی از برخی کوتاهی‏ها در برخوردها و یا عدم اطلاع‏رسانی به‏موقع قوه‌قضاییه در دوره‏های گذشته بوده است! وقتی اخبار فساد و اختلاس رسانه‏ای می‌شود، افکارعمومی منتظر برخورد به‏موقع و اطلاع‏رسانی شفاف به مخاطبین است. خبر می‏تواند راست یا دروغ باشد ولی ورود به‏موقع قوه‌قضاییه و مدعی‏العموم می‏تواند از قائله‏ای جلوگیری کند. مثلاً ورود به‏موقع و بی‏طرفانه قوه‌قضائیه به خبر تجاوز فرمانده نیروی انتظامی به دختر پانزده‌ساله بلوچ و حل‌وفصل آن به کمک معتمدین منطقه می‏توانست از بروز اعتراضات و حوادث بعد از آن در شرق کشور جلوگیری نماید همان‏طور که ورود زود، سریع و انقلابی به مسئله فوت مهسا امینی می‏توانست از حوادث غرب کشور جلوگیری کند.

به‌راستی اگر مردم به قوه‌قضاییه اعتماد داشته باشند که بدون اغماض و عادلانه داد مردم را می‏ستاند، باز هم این حوادث رخ می‏دهد؟ نمی‏شود از جامعه زنده و پویای ایرانی توقع داشت که فساد 92 هزارمیلیاردی یک شرکت از تریبون مجلس مطرح شود ولی منتظر اطلاع‏رسانی نتیجه نباشند؟ و احکام قضایی مرتبط با فساد بابک زنجانی‏ها و حسن رعیت‏ها در مقابل احکام دانشجویان معترض را مقایسه نکنند!

نمی‏توان در مجامع بین‏ المللی ادعا کرد که “نیروی انتظامی و بسیج اجازه حمل سلاح نداشته‏ اند و هفت‌هزار نیروی انتظامی مجروح شده‏اند” و یا در جایی دیگر عنوان داشت که مقامات سایر کشورها تعجب و تشکر می‏کرده‏اند!! ولی پیامد آن محکومیت بین‏المللی باشد. (اشاره به بیانات زهره الهیان در سازمان ملل)

نمی‏توان خطاب به نخبگان و جوانان به‌عنوان معاون مجلس بیان داشت که افراد حق اعتراض در مسائل مختلف را دارند و آن را یک مطالبه به‌حق دانست اما راهکاری امن برای چگونگی بیان این اعتراض ارائه نشود. چگونه است که از مدرّس و شجاعت او دم زده می‌شود اما در مقابل این همه ناکارآمدی و بی‏برنامگی برای اداره کشور دم فرو بسته‏ایم؟

ای‌کاش بعد از ادعای گفت‏ وگو، راه‏کارهای اجرایی آن‌هم در حوزه کاری ایشان تدوین می‏شد و به داد دل مردم به‌خصوص جوانان می‏رسیدند تا معلوم شود که همه مشکلات، سیاسی و اقتصادی نیست، شاید این‌چنین بهتر می‏شد مشکلات را دسته‏بندی کرد و همه‌چیز را به گردن مسئولان قبل و دشمنان نمی‏انداختیم. البته ممکن است کار چندانی از کسی ساخته نباشد همان‏طور که از دادستان کل کشور ساخته نبوده. به بریده‏ای از سخنان اخیر ایشان دقت کنید: «بنده به‌عنوان دادستان کل، برای مسئولینی که مرتکب این تخلفات شدند، پرونده تشکیل دادم، ثبت هم شد، ولی این‌که رسیدگی نشده، من نمی‌توانم علت این مسأله را عرض کنم». وی در خصوص تخلفات صورت گرفته در بورس یادآور شد: «در مورد فضای مجازی مصوبه‌ها پیگیری برای اجرا می‌شد، ثبت هم می‌شد؛ در مورد بورس هم با توجه به مسؤولیت بنده در شورای عالی بورس باید گفت که اگر عرض کنم در این شورا چقدر فریاد زدم، اما آنجا ترکیب شورای عالی بورس طوریست که اعضای بورس اکثریت هستند و بنده فقط یک رأی دارم و هشدار و تذکر دادم که این خیانت‌ها دارد انجام می‌شود و رونوشت آن پرونده‌های تخلفات را برای مقامات عالی هم ارسال کردم. منتهی شرایط کشور به‏گونه‏ای است که گاهی از اوقات اقتضا می‌کند ما دفع افسد به فاسد کنیم.»

حال این‏که چاره کار چیست و چه باید کرد را باید کسانی  بیان کنند که قدرتی فراتر از آن دارند که حتی داستان کل کشور هم نمی‏تواند توضیح دهد. همان‏ها که مرحوم هاشمی، خاتمی، احمدی‏نژاد و روحانی هم نتوانستند از گزندشان در اَمان باشند و دیر یا زود به سراغ دولت مدعی محرومان هم خواهند آمد، دولتی که قرار بود بورس را سه‌روزه به سامان برساند، با واردکردن فقط چهارصد میلیون دلار قیمت دلار را کاهش دهد و ریال را قوی‌ترین پول منطقه کند، دولتی که می‏خواست برای مردم سالانه یک‌میلیون خانه بسازد و با یک‌میلیون تومان شغل ایجاد نماید، دولتی که همه مشکلات را از بی‏لیاقتی مدیران می‏دانست و نمی‏خواست معیشت مردم را به توافقات برجام گره بزند! حالا مانده با دلار بالای 37 هزار تومان و سکه هفده هزار تومان و پراید به قیمت مرسدس بنز!  و اعتراضات کشوری و قطعنامه‏هایی که در راه است، چه بکند!

و کلام آخر این‏که، خوب می‏دانیم گوش شنوایی برای سخنان اهل قلم و دلسوزان واقعی میهن وجود ندارد که اگر وجود داشت، اوضاع بِه از این بود. وقتی بزرگانی هم‏چون زیدآبادی و مصطفی ملکیان از نوشتن و گفتن‏های دلسوزانه ناامید شده و قلم را زمین گذاشته‏اند، تکلیف ما و امثال ما روشن است و به قول پیرمرد فرزانه کشاورز “شما دانید و مملکت‏تون”.