برای خیلی‌ها چون من که فوتبالی نیست و نبوده‌اند، تنها به این دلیل که یک ایرانی‌اند؛ حضور تیم ملی فوتبال ایران و برد و باختش در جام 2022 مهم بود هرچند تلخی روزهای رفته و تلخ‌کامی‌های ماه‌های اخیر اجازه نمی‌داد دل‌خوش به برد و باخت یک بازی باشیم.
اما وقتی تیم ملی به انگلیس و آمریکا باخت قلباً اندوهگین شدم و اندوهگین‌تر زمانی شدم که فهمیدم این رویداد جهانی به چند تصویر به کمک دوربین‌های پادشاه اخوانی قطر نیاز داشت از تماشاگران زن و مرد ایران که “اسلو دپرابلم!” کنند در برابر فیفا و همنوایی با سیاستمداران در ایران داشته باشند. به‌ویژه آن‌که اصلاً آن‌همه سفر مقامات به قطر قبل بازی‌ها نه برای گردشگری ورزشی بود، نه برای پهلو گرفتن کروز ایرانی، نه برای سهم گرفتن از آسمان و پروازها و نه برای هیچ‌چیز، جز اطمینان از این‌که شئونات اسلامی در قطر رعایت شده است.
شاید برای همین برای آقایان مهم نبود که ما سهمی از این اتفاق داشته باشیم؛ تنها مهم این بود که تصویر نظام جمهوری‌اسلامی چطور مخابره می‌شود که الحمدالله این دیپلماسی ورزشی!! جواب داد.
اگرچه بازی فوتبال ایران در مقابل آمریکا، فقط یک بازی ورزشی بود و ربطی به سیاست نداشت و در زمان بازی دیدیم تنها یک‌چیز می‌تواند همه ملت‌ها را با هم متحد نگه دارد و آن عشق و مهربانی است جالب آن‌که تلویزیون ایران دقایقی پیش از بازی وسط یک برنامه ورزشی در شبکه سه، فیلمی از وضعیت کشور آمریکا پخش کرد که نارضایتی در آن بیداد می‌کرد، پلیس مردم را می‌زد، رئیس‌جمهورشان حرف‌های ابلهانه می‌گفت، تورم کمرشکن بود و مدام تصاویر هالیوودی و ابرقهرمان نشان داد تا به ما بفهماند که به‌زودی این کشور سقوط می‌کند!! و یک تیم فوتبال درب و داغون هم دارد اما تیم ملی ایران به آمریکا باخت و ما از رفتن به مرحله بعدی جام بازماندیم اما غم باختمان این بار خیلی سنگین‌تر از همیشه بود زیرا برخی از این باخت شاد شدند به این ترتیب می‌توانستی حس کنی که یا این افراد جز ملت ایران نیستند یا تیم ملی کشورمان ملی نیست و رسانه ملی‌مان هم میلی عمل می‌کند چرا که اگر قدری در انعکاس اخبار دید بازتری می‌داشت نباید به این سیاه‌وسفیدی‌ها شدت بخشید تا مردم در مقابل مردم قرار بگیرند.
به‌ویژه آن‌که این روزها کشورمان گرفتار برخی رخدادهای سخت است؛ اما باز هم رئیس مجلس اعلام کرد؛ فقط اعتراضاتی که در چارچوب هنجارها باشد شنیده می‌شود و من غمگین از حذف ایران در بازی اخیر، این پرسش‌ها به ذهنم رسید که!!! آیا دردِ فقر معیشتی، گرانی مسکن و اجاره‌یِ خانه، نایابی و گرانی دارو، بیشناسنامه بودن کودکانِ بلوچ، کولبری هموطنان کرد، دردِ نشنیدن صدای مردم، کرامت انسانی ازدست‌رفته‌ی میلیون‌ها نفر مردم غیرخودی، دردِ فرار نخبگان از کشور، دردِ داشتنِ دشمنِ داخلی… بهنجار هست یا نیست؟!
