در مناسبات اجتماعی جوامع پیشرفته و پویا که ملاک تصمیم‌گیری بر رای و نظر مردم استوار است به همان نسبت که نقد و نقادی ارزشمند است و نقادان مورد احترام و در پناه حمایت قانون هستند چاپلوسان و کرنش‌گران، مغضوب و رانده شده‌اند.
به همین دلیل در آموزه‌های دینی و مذهبی ما به همگان و به خصوص حاکمان دستور داده شده تا افراد چاپلوس و مدیحه‌سرا را از خود برانند و بر چهره‌ی آنان خاک بپاشند. بر خلاف پادشاهان ستمگر که به مداحان خویش پاداش می‌دادند و آنان را بر صدر می‌نشاندند.
اصولا بستن دهان منتقدان راه را بر چاپلوسان می‌گشاید و این‌گونه است که دشمنان و بدخواهان و جاسوسان با توسل به این شیوه در مراکز حساس و اطراف افراد تاثیرگذار نفوذ کرده و نرم و مخملی ضربه می‌زنند. چاپلوسی و گسترش آن در جامعه همانند موریانه اساس مُلک و مملکت را از درون سست و ویران می‌سازد و زمانی افراد متوجه می‌شوند در دام کرنش‌گران مدیحه‌سرا گرفتار شده‌اند که خیلی دیر شده و راه برای جبران بسته است از این روی بر حاکمان فرض است که از همان ابتدا نگذارند این شیوه شیوع پیدا کند.
بنیانگذار نظام جمهوری‌اسلامی با اطلاع از این خطر همانگونه که میزان را رای مردم می‌دانست هنگامی که یکی از سخنرانان سرشناس وی را با القاب بلندبالا ستود، بلافاصله تذکر داد و مانع ادامه‌ی این‌گونه سخنان و تعاریف شد. رهبرانقلاب نیز همواره بر انتقاد از خود به عنوان شخص اول مملکت تاکید کرده‌اند تا سایر مسئولان نیز این روش را دنبال کنند.
همه آحاد جامعه و در راس آنان مسئولین وظیفه دارند همزمان با ارج نهادن به نقد سازنده، چاپلوسان را از اطراف خود برانند و فضای اجتماع را برای این‌گونه اشخاص تنگ کنند.
بی‌گمان ترویج این فرهنگ موجب رشد و اعتلای جامعه، رواج فضای شفافیت و کم شدن اشتباهات خواهد شد.
بیایید هرکدام از ما در هر جایگاهی هستیم با تمرین و ممارست، سعه‌صدر و نقدپذیری را ارج نهیم و چاپلوسان را از اطراف خویش برانیم.
