«انتخابات دوازدهم در غیاب نمایندگان آحادمردم»
حسن قربانی ـ کنش‌گرمدنی
مشاهدات میدانی و پاره‌ای از نظرسنجی‌های رسمی و غیررسمی حکایت از آن دارد که بخشی از مردم از نارضایتی در انتخابات سخن می‌گویند. غالب اینان بر این باورند که با وجود کثرت و تعدد کاندیداهای موجود، همه از یک طیف سیاسی هستند و کسی که مورد وثوق و نزدیک به اندیشه‌های سیاسی ـ اجتماعی ما باشد وجود ندارد. (ضمن این‌که در حوزه انتخابیه ترشیز ـ کاشمر، بردسکن، خلیل‌آباد و کوهسرخ ـ کاندیداهای رقابتی از اقلیمی کوچک و خاص می‌باشند.)
این نکته مرا به یاد انتخابات شوراهای روستایی و یا درون حزبی ایالات‌متحده آمریکا انداخت. بدین معنا که مثلاً برگزاری انتخابات و کاندیداهای شرکت‌کننده در روستای دارقوزآباد علیا اساساً برای مردم روستای دارقوز آباد سفلا جذابیتی نداشته و ربطی به مردم روستای پایین ندارد. بر این اساس مردم دارقوزآباد سفلا گمان می‌کنند که میانجیگری و یا دفاع و حمایت از فلان کاندیدای روستای بالادستی، دخالت و فضولی در تعیین سرنوشت و نوعی بی‌احترامی به انتخاب آنان است. شباهت دیگر این انتخابات در اکثر حوزه‌های انتخابیه بی‌شباهت به انتخابات مقدماتی((درون‌حزبی)) ایالات‌متحده آمریکا نیست؛ بدین معنا که کاندیداهای حزب جمهوری‌خواه در ایالت میشیگان، یا کاندیداهای حزب دموکرات در ایالت کالیفرنیا با هم به رقابت می‌پردازند تا از بین چند کاندیدای مطرح و مدعی، منتخب آن ایالت را برای رقابت با کاندیدای حزب رقیب در مرحله نهایی مشخص کنند؛ تنها با این تفاوت کوچک که انتخابات ایران، در مرحله نهایی در حال برگزاری است.
چنین است که با بیش‌تر مردم که صحبت می‌کنی، از نوعی دل‌خوری برای گزینش صحبت می‌کنند. طبیعی‌ست، انتخاباتی که سلایق همه احاد جامعه را نمایندگی نکند، نمی‌توان توقع مشارکت حداکثری مردم را داشت. انتخابات دوازدهم در غیاب همه نمایندگان واقعی مردم در حال برگزاری است.
