صبر خانواده‌ها اندازه‌ای دارد!
یک‌ماه از سال تحصیلی می‌گذرد، بعضی کلاس‌های درس دبیر ندارد! آنهایی هم که دبیر دارند همچنان در حال تغییرند! واقعاً از شما آقای رئیس سوال می‌کنم؛ کدام قانون به شما اختیار داده که برنامه درسی و تعیین معلمان مدرسه‌ای، توسط مدیران سال قبل تنظیم و برنامه‌ریزی شود؟! آقای رئیس به دانش‌آموزان سال آخر این‌قدر استرس وارد نکنید!. این زمین بازی و یا تفرج‌گاه جوج‌زنی شما نیست که از روی هوس هر روز نقشه‌ای بر سر دانش‌آموزان بینوا پیاده کنید. بعضی خانواده‌ها برای جبران این کم‌کاری و به دلیل حضور برخی از معلمان کم‌تجربه، هزینه‌های سنگینی بابت استفاده از دبیران خصوصی و کتابهای آموزشی پرداخت می‌کنند!
آقایان؛ مدیریت، هنر می‌خواهد! کاربلدی می‌خواهد! جَنَم می‌خواهد! آموزش و پرورش جای رفیق‌بازی و کارگشایی برای دوستان هم‌کیش سیاسی‌تان نیست! اگر احساس می‌کنید اینکاره نیستید، باسرنوشت بچه‌های این شهر بازی نکنید! صبر خانواده‌ها اندازه‌ای دارد.
بسته‌هایی که دیر به مقصد می‌رسد!
یادش‌بخیر، صندوق‌های پست زردرنگ کنار خیابان‌ها را یادتان هست؟! عجب”حرمتی” داشت. مردم مطمئن بودند نامه‌شان که فقط یک تمبر 5 ریالی داشت، حتماً به مقصد می‌رسید.
اما این روزها انگار اداره محترم پست، هیچ تعهدی در رساندن نامه‌های عادی که چه عرض کنم، حتی پاکت نامه‌های سفارشی و پیشتاز در “زمان مقرر” ندارد!
اولویتش شده رساندن محموله‌های آرایشی و خریدهای اینترنتی! نشریات و بسته‌های فرهنگی که انگار زیاد مهم نیست، فقط هر روز قیمت‌ها را افزایش می‌دهند.
هر روز هم یک قانون جدید از خودشان در می‌کنند، مثلا اگر ابعاد پاکت بزرگتر شود، پست سفارشی به پیشتاز تغییر می‌کندو قیمتش گرانتر می‌شود، البته نباید توقع داشته باشی زود به مقصد برسد! اینا رو گفتیم که مسئولین و مردم فکر نکنند ما دیر نشریه را چاپ می‌کنیم، اداره محترم پست بسته‌ها را بعد ده روز! به مقصد می‌رساند. البته امیدواریم “آقای فرماندار” در راستای کارآمدی مدیران، این ادارات را هم مد نظر قرار دهند!
