این روزها بحثی در میان جوانان و نوجوانان رایج شده و برخی از آنان می‌پرسند: «برای مردمی که گرسنه‌اند بزرگداشت فردوسی و خیام و سایر شاعران و دانشمندان آب و نان می‌شود؟» برگزاری جشن سده، عید نوروز و… چه مقدار از مشکلات اقتصادی آنان را برطرف می‌کند. اصولاً پرداختن به این امور نه‌تنها دردی را دوا نمی‌کند بلکه وسیله‌ای می‌شود برای غفلت از مشکلات روزمره مردم! و با توجه به ملموس بودن نیازهای مادی بسیاری ناخواسته با این افراد هم‌صدا می‌شوند و البته عده قلیلی هم هدفمند به این شبهات دامن می‌زنند و در پس این شبهه افکنی اهداف خاص خود را دنبال می‌کنند.
اصولاً هر بنای اجتماعی، فکری و فیزیکی دارای ریشه و بنیانی است که هرچقدر مستحکم‌تر باشد ماندگاری آن را بیشتر تضمین می‌کند. اگر یک ساختمان، یک شخص، یک ملت، یک شاخه درخت و… ریشه نداشته باشند هرچند ظاهرشان زیبا باشد، امیدی به پایداری آن‌ها نیست.
فردوسی، حافظ، سعدی، مولانا و بسیاری از دانشمندان و شاعران و ادیبان این دیار، همچنین آداب و رسوم و سنن ملی، ریشه و هویت ما هستند، ملت بی‌هویت هرچند ظاهری مترقی داشته باشد دوام نخواهد آورد مانند شاخه گلی که چند روز داخل آب بگذارید پس از مدت کوتاهی پژمرده خواهد شد، ولی درختی که ریشه دارد اگه چند سال هم دچار خشکسالی شود به‌محض رسیدن آب جوانه می‌زند و رشد می‌کند.
جای‌جای این سرزمین زخمی است، وجب به وجب آن ردّ پای حرامیان و متجاوزان است و ذره‌ذره خاک آن گلگون از خون حامیان وطن، هجوم قبایل بدوی، ایلغار مغول، یورش‌های تیمور این سرزمین را با خاک یکسان کرده ولی دوباره این درخت جوانه‌زده، رشد کرده و تنومند گردیده، این‌ها به خاطر وجود همین ریشه‌هاست.
اگر این ریشه‌ها ارزش نداشت بزرگانی از اروپا و ژاپن و سایر کشورهای صنعتی به حال ما غبطه نمی‌خوردند. بسیاری از همین کشورها آداب‌ورسوم و سنن خویش حتی برخی خرافات را حفظ کرده‌اند زیرا آن را ریشه و یادگار نیاکان خود می‌شمارند که قسمتی از فرهنگشان را شکل داده است.
افرادی که این شبهات را مطرح می‌کنند یا بی‌اطلاعند و به عمق ماجرا توجه نکرده‌اند یا با غرض‌ورزی قصد دارند هویت ما را بگیرند چرا که ملت بی‌هویت و بدون ریشه به‌راحتی از پای می‌افتد و تسلیم می‌شود پس نگاهبانی از فرهنگ و ادبیات و آداب‌ورسوم قومی و ملی وظیفه‌ی تک‌تک ماست. ما می‌رویم و این سرزمین می‌ماند، جان می‌گیرد، نفس می‌کشد، جوانه می‌زند، سبز می‌شود، سایه می‌گسترد، میوه می‌دهد با اتکا به همین ریشه‌های دائمی و ماندگار، پس تا هستیم آن‌ها را پاسداری کنیم.
