کاشمر،دیاری که می‌تواند بیشتر بدرخشد

کاشمر، شهری با پیشینه‌ای غنی در فرهنگ، تاریخ و دین، امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند توجه به ظرفیت‌های مغفول مانده‌ی خود است. مردمانی نجیب، سخت‌کوش و عموماً فرهنگی، ستون‌های اصلی این منطقه را تشکیل داده‌اند. اما با وجود این سرمایه‌های انسانی و طبیعی، چرا همچنان برخی مشکلات اجتماعی در این شهر دیده می‌شود؟‌
مهاجرت جوانان به شهرهای بزرگ، بیکاری پنهان، کمبود فرصت‌های متناسب با استعدادها، کمرنگ شدن برخی از سنت‌های اصیل و البته آسیب‌های نوظهور اجتماعی، واقعیت‌هایی‌ست که در لایه‌های مختلف جامعه کاشمر در جریان است. در حالی‌که این منطقه از نظر موقعیت جغرافیایی و تاریخی، قابلیت تبدیل شدن به یک قطب گردشگری، فرهنگی و حتی صنعتی را دارد.
در حاشیه‌ شهر، نوجوانانی را می‌بینیم که به جای پرورش استعداد در مراکز فرهنگی، ساعت‌ها در فضای مجازی سرگردانند؛ در زمین‌های کشاورزی، کشاورزانی را می‌بینیم که با وجود زحمت بسیار، حاصل کارشان با سود اندک یا حتی ضرر همراه است؛ و در خیابان‌های اصلی، جوانانی هستند که با هزار امید، اما بدون حمایت، کسب‌وکارهای کوچک به راه انداخته‌اند و به امید دیده شدن، تلاش می‌کنند.
آیا وقت آن نرسیده که کاشمر به اندازه‌ی شایستگی‌اش دیده شود؟آیا زمان آن نرسیده که همدلی، همکاری و مشارکت اجتماعی، جای بی‌تفاوتی را بگیرد؟کاشمر اگر امروز بخواهد در مسیر توسعه‌ پایدار قدم بردارد، راهی جز تکیه بر سرمایه‌ی اجتماعی خود ندارد. نهادهای مدنی، رسانه‌ها، فرهیختگان و فعالان اجتماعی باید دست‌به‌دست هم دهند تا «امید» دوباره در رگ‌های شهر جریان یابد.
ما به عنوان شهروندان کاشمر، سهم خود را باید ادا کنیم. از نظافت کوچه‌ و محله‌مان گرفته تا مشارکت در شوراها، حمایت از کسب‌وکارهای محلی، خرید از تولیدکنندگان بومی، دلگرم کردن جوانان و مطالبه‌گری مسئولانه از مدیران شهر.
کاشمر، شهری‌ست که می‌تواند بدرخشد، اگر باور کنیم که با هم بودن، مهم‌ترین سرمایه ماست.