قال الحسین (ع): مَنْ زَارَنِی فِی حَیَاتِهِ زُرْتُهُ بَعْدَ وَفَاتِهِ . هرکس مرا در حال حیاتش زیارت کند و به زیارت من آید من هم بعد از وفاتش او را زیارت می‌کنم و به زیارت او می‌آیم.
مردان خدا و شخصیت‌های الهی همان‌گونه که در زمان حیات خویش استوانه دین و محور انسانیت و پشتوانه حق و عدالت هستند، پس از مرگ نیز آرامگاه و زیارتگاه‌شان پشتوانه حق و عدالت و فضیلت است و در این میان مرقد مطهر امام‌حسین(ع) از ویژگی‌های برجسته‌ای برخوردار است.
زیارت امام‌حسین(ع) در فرهنگ شیعه سابقه‌ای ریشه‌دار و عمیق دارد و در سال‌های اخیر به شکل گسترده‌تر و با عظمت بیشتری برگزار می‌شود و یک تجلی جدیدی در شیعه به وجود آورده است.
در سفر زیارتی امام‌حسین(ع) باید تحول درونی اتفاق بیافتد تا گناهان فرد بخشیده و از اثرات ارزشمند این سفر برخوردار گردد؛ این یک سفر عادی و معمولی نیست، برای کسی که بتواند حق این زیارت را ادا کند خیلی با ارزش است. اگر تغییر در درون انسان اتفاق بیافتد، به طبع آن رفتارش اصلاح می‌شود و اگر رفتار فرد اصلاح شد، در جامعه هم تأثیر می‌گذارد و رفتار جامعه هم تغییر پیدا می‌کند. کسی که زائر امام‌حسین(ع) می‌شود باید گواهی‌های داخل زیارت اربعین را بدهد، این گواهی‌ها زبانی نیست، اعتقادی است.
در دین ما هیچ اصلی بزرگتر و هیچ حقیقتی محکم‌تر و ریشه‌دارتر از امامت وجود ندارد. خداوند به پیامبرش(ص) فرمود: آنچه که باید به آن برسیم به وسیله امامت است و آنچه بشر باید برای به رشد خویش به آن برسد، حقیقت امامت است.
هر گروه، امت و جامعه‌ای که با این حقیقت ارتباط برقرار کند، حیات طیبه پیدا کرده و هرچه این ارتباط بیشتر شود راه سعادت برای او هموارتر می‌شود.
این اعتقاد ماست که به برکت امامت، آسمان و زمین و همه موجودات تحول پیدا می‌کنند. این از عقائد ماست که تکامل عقل و علم به برکت امامت است و می‌توان اربعین و زیارت امام‌حسین(ع) را ظرف معرفی امامت به دنیا، قرار دهیم. این‌که در اربعین سیلی از انسان‌ها، به سوی امام‌حسین(ع) حرکت می‌کنند، قطعاً این پیام را دارد که زیارت امام(ع) محور قرار گرفتن اصل امامت است.
اخیراً بعضی افراد جاهل، که اطلاع از روایات ندارند، می‌گویند این چه بساطی است که در این ایام راه انداخته‌اند؟ در حالی که در روایات ما زیارت با پای پیاده فراوان است و عکس‌هایی هم از که قبل وجود دارد افراد پیاده از نجف به کربلا می‌رفتند.
در فضیلت این پیاده‌روی حضرت می‌فرمایند: در ازای هر قدم یک حسنه به او داده می‌شود و یک گناه از او پاک می‌گردد. وقتی به حائر امام‌حسین(ع) می‌رسد؛ خداوند مُهر صالحین را بر وی می‌زنند و وقتی حضرت را زیارت کرد، خداوند نام او را جزء رستگاران می‌نویسد و هنگامی که قصد بازگشت کند فرشته‌ای بسویش آید و گوید رسول خدا به تو سلام می‌رساند و می‌فرماید؛ اعمال خود را از نو آغاز کن که پروردگارت گناهان گذشته‌ات را بخشید. زیارت امام‌حسین(ع) در همه اوقات و زمان‌ها استحباب مؤکد دارد ولی به اربعین که می‌رسد، این استحباب مؤکد تأکیدش بیشتر است.
نکته‌ای که در استحباب امام‌حسین(ع) است؛ این زیارت را از روی حب به رسول‌خدا، امیرالمومنین و فاطمه زهرا(س) انجام دهید، همچنین امام صادق(ع) می‌فرماید: روز قیامت ندا می‌شود، زائرین قبر حسین بن علی کجا هستند، این چه عنوان عجیبی است که روز قیامت، زائر امام‌حسین(ع) موضوعیت دارد.
عده زیادی قیامت بر می‌خیزند، از آنها سوال می‌شود شما از زیارت امام‌حسین(ع) چه چیز اراده کردید؟ گاهی اوقات قصد ما از زیارت این است دو رکعت نماز در حائر بخوانیم، و حاجتمان را بگیریم، گرفتاری‌هایمان را حل کنیم، اینها درست است. اما آنچه مهم است این که وقتی روز قیامت از زوار قبر امام‌حسین(ع) سوال می‌شود به چه قصدی به زیارت قبر امام‌حسین(ع) رفتید؟ می‌گویند به دلیل محبت رسول خدا(ص) و امیرالمومنین و فاطمه(س). خطاب می‌آید اینها خسمه طیبه هستند، به آنها ملحق شوید، شما در درجه‌شان هستید، بروید تحت لوای رسول‌خدا که در دست امیرالمومنین است قرار گیرید تا وارد بهشت شوید. در این روایات می‌یابیم؛ ائمه(ع) می‌خواستند شکوه شیعه و عظمت اهل بیت با محوریت قبر امام‌حسین(ع) محقق شود و این می‌رساند که جنبه سیاسی زیارت امام‌حسین(ع) بر جنبه عبادی بودنش غلبه دارد، وقتی در روایات، ائمه ترغیب می‌کنند به زیارت امام‌حسین(ع) بروید تا موجب سرور رسول خدا و خشم دشمنان ما شوید یعنی همانطور که کعبه محور و قطب برای اظهار توحید و نفی شرکت است، قبر امام‌حسین(ع) هم قطب پیوند با رسول خدا(ص) و ائمه معصومین و محور اظهار برائت با دشمنان اهل بیت می‌باشد.
