بیش از یک ماه از تشکیل مجلس یازدهم می‌گذرد، مجلسی که با شعارهای انقلابی و اصولگرایی تشکیل‌شده و ترکیب آن به‌طور حداکثری در دست مدعیان “انقلابی” است. سال‌ها بود که وعده تشکیل چنین مجلسی و با این مقیاس داده می‌شد و تمهیدات فراوانی دیده شد و هزینه‌های زیادی از حیثیت نهادهای نظام صورت گرفت تا این مجلس تشکیل شود. اکنون این رؤیا عملی شده و پس از سال‌ها ادعا و وعده، مجلس “انقلابی” تشکیل‌شده است.
هرچند برخی اصولگرایان از همین ابتدا تشکیل این مجلس را ضعفی بزرگ برای جریان اصولگرا می‌دانند و از جمله “محمد مهاجری” فعال سیاسی اصولگرا می‌گوید: «مجلس یازدهم ناکامی بزرگی برای جریان اصولگرا بود. در حقیقت برای مجموعه جمهوری‌اسلامی نیز اتفاق خوبی رقم نخورد، چون عدم مشارکت گسترده مردم دیده شد.»
به هر حال این مجلس بر اساس آنچه روی آن تأکید کرده‌اند، “مجلس انقلابی” است. بنابراین لازم است در همین ابتدا یک تعریف روشنی از اصطلاح “انقلابی” که موردنظر آن‌هاست به جامعه ارائه کنند که تا مردم بدانند منظور از “مجلس انقلابی” چیست؟ مثلاً در زمان رژیم گذشته به کسانی که در مبارزه با نظام شاهنشاهی بودند، “انقلابی” می‌گفتند. این اصطلاح در دوران دفاع مقدس به‌شکل دیگری نمود پیدا کرد. الان اما منظور چیست؟ اگر “انقلابی” کسی است که مقابل زیاده‌خواهی آمریکا بایستد، که همگان در کلیّت با آن موافق‌اند اگرچه ممکن است در شیوه مواجهه با آن اختلاف‌نظر داشته باشند. اگر هم “انقلابی” به معنای آن است که به‌صورت مستمر و هم‌صدا با دولتمردان آمریکا، برجام را قراردادی بد و در حد ترکمنچای بدانند و مثلاً آخرین میخ‌ها را بر تابوت برجام بکوبند، آقایان لطف کنند و بگویند مگر سال 96 نامزدهای اصولگرای ریاست‌جمهوری در جریان مباحث انتخاباتی خود نمی‌گفتند که برجام، تصمیم نظام بوده و هر دولتی هم در سال 92 روی کار می‌آمد همین مسیر را می‌رفت؟ مگر آنان نمی‌گفتند برجام را حفظ خواهند کرد؟ سؤال ما از نمایندگان انقلابی این است که چطور در زمان تبلیغات انتخاباتی و در شرایطی که اوضاع اقتصادی زیر سایه توافق هسته‌ای رو به بهبود بود، دولت را در برجام هیچ‌کاره می‌دانستند، اما آقایان انقلابی حالا چوب همان برجام را بر سر دولت می‌کوبند؟
نکته مهم‌تر این‌که نمایندگان انقلابی باید لطف کنند و مسئولیت سیاست‌ها و مواضع خود را بپذیرند و درباره آن با مردم روراست باشند. مثلاً اگر می‌گویند “انقلابی‌گری” یعنی این‌که مذاکره‌ای نباید در سطح بین‌المللی داشته باشیم، در ادامه آن به مردم بگویند این کارها هزینه‌هایی هم برای کشور و مردم دارد و مسئولیت آن را هم می‌پذیریم. زیرا به قول “حسین مرعشی”، نمی‌شود کسی در این شرایط و با وجود مشکلات رو به افزایش در روابط اقتصادی با خارج، بگوید موضع من عدم مذاکره و قطع همکاری است اما توقع دارم وضعیت صادرات نفت دچار مشکل نشود، وضع اقتصادی مردم هم بدتر نشود و ارزش پول ملی به هم نریزد و اشتغال از بین نرود، زیرا این تصوری غیرواقعی است. نمایندگان انقلابی به مردم بگویند ما برای یک سری ارزش‌هایی که آن را والاتر از اقتصاد و پول ملی و زندگی مردم می‌دانیم، وارد یک مبارزه بین‌المللی شده‌ایم و باید تبعات و هزینه‌های آن را هم بپذیریم. این عزیزان باید شهامت این را داشته باشند که بگویند ما می‌خواهیم با این تعریف خاص، “انقلابی” باشیم و برای این‌گونه بودن، مسائلی مثل گرانی، تورّم، بی‌کاری و امثال این‌ها مسائل بی‌ارزش‌تری در قیاس با آرمان‌های بزرگ‌تر ماست.
علاوه بر این، نمایندگان انقلابی به جای شعار دادن و انتقاد از دولت، برای برون‌رفت از مشکلات موجود راهکار ارائه دهند از جمله آن‌که الآن دولت با یک کسری 200 هزار میلیارد تومانی مواجه است، نمایندگان انقلابی چه راهی برای رفع این کسری دارند و چگونه می‌خواهند آن را حل کنند؟ وگرنه انتقاد از وجود مشکلات موجود و وضعیت اقتصاد را که همه مردم می‌دانند و کشف مهمی نیست.
نمایندگان مجلس انقلابی حتماً می‌دانند که امروز کشور حداقل به 15میلیارد دلار ارز چهارهزار و دویست‌تومانی برای تأمین دارو و موارد اولیه نیاز دارد تا این اقلام گران نشوند، مجلس انقلابی راه‌حلش برای تأمین این میزان ارز چیست؟ امروز صادرات نفت متوقف است، مجلس انقلابی راه‌حلش را برای احیای دوباره صادرات نفت با همان حجم قبل از تحریم بگوید. امروز منابع ارزی ما در بسیاری از کشورها قفل شده و نمی‌توانیم از آن استفاده و برداشت کنیم، راه‌حل نمایندگان انقلابی برای گرفتن پول‌های نفت چیست؟ یا مثلاً الان کشور ما با معضل چند صد هزار میلیارد تومان طرح نیمه‌تمام مواجه است که اتفاقاً بخش اعظم آن‌ها در دولت موردعلاقه همین آقایان و بدون کارهای مطالعاتی کلنگ زده شد، پیشنهاد عملیاتی و منطقی مجلس انقلابی برای اتمام این طرح‌ها چیست؟
اما نمایندگان انقلابی نه‌تنها برای این حل این مشکلات راهکار ارائه نمی‌دهند بلکه فقط “شعار درمانی” می‌کنند و همین رفتار آن‌ها در این مدت موجب شده است تا حجت‌الاسلام مسیح مهاجری در سرمقاله روزنامه جمهوری‌اسلامی بنویسد: «یک نماینده مجلس آرزو می‌کند ترامپ باز هم رئیس‌جمهور آمریکا شود تا تحریم‌ها را علیه ایران ادامه بدهد و بیشتر کند، چون تحریم‌ها باعث شکوفایی و خلاقیت در کشور می‌شوند. یک نماینده دیگر پیشنهاد می‌دهد یکی از خیابان‌های تهران را به نام جورج فلوید، نام‌گذاری کنیم. عده‌ای هم قبل از این‌که به سراغ کارهای اصلی بروند طرح دوفوریتی برای تغییر نام فرودگاه مهرآباد را می‌دهند. کسی نیست از این حضرات بپرسد این‌ها که شما با رنگ و لعاب انقلابی‌گری پیشنهاد می‌دهید، چه دردی از مردم دوا می‌کنند؟ اگر فکر می‌کنید نام این کارها “انقلابی” عمل کردن است، مردم هوشیارتر از آن هستند که بتوان آن‌ها را با این قبیل اقدامات شعاری از واقعیت‌های زندگی غافل ساخت.»
به هر حال مجلس یازدهم با “شعار” کار خود را آغاز کرد و در این مدت همچنان که محمد مهاجری می‌گوید: برای این‌که خود را کارآمد نشان بدهند سعی می‌کنند “شعار” را سرلوحه کار خود قرار بدهند. ده دوازده جلسه‌ای که تشکیل‌شده نشان می‌دهد “شعارمحوری” برای برخی از نمایندگان اصل است. همان‌طور که می‌بینیم این نمایندگان در فضای مجازی و رسانه هیاهو می‌کنند.» نمایندگان انقلابی ادعا نمودند که مجلس را به رأس امور بر می‌گردانند و آن را به “قرارگاه سازندگی” تبدیل می‌کنند، اما حاصل کارشان تا اینجا، تلاش برای ختم روزانه قرآن و اسم و فامیل بازی کردن با نام فرودگاه و خیابان و پیشنهاد ازدواج اجباری و فراکسیون عدس و سیر بوده است تا آنجا که به قول سلیمی نماینده محلات، “شأن کمیسیون‌ها را در این حد پایین آوردند” که سوژه طنز کاربران شبکه اجتماعی توییتر شد و کاربری هم اعلام کرد «ما خواهان تشکیل فراکسیون کوبیده با گوجه‌ی اضافه و زیتون پرورده‌ایم.»
در هر صورت، گویا به گفته “حسین مرعشی”؛ «مجلس تصمیم گرفته تا راهبرد استفاده از مشکلات عمومی کشور به نفع منافع جناحی را در پیش بگیرد» و برخي نمایندگان با هدف موفقيت در انتخابات 1400 به دنبال تخريب دولت روحاني هستند. “نعمت احمدی” حقوقدان، وکیل پایه یک دادگستری و استاد دانشگاه در این خصوص می‌گوید: «نماينده پشت تريبون قرار مي‌گيرد و فرياد مي‌زند که آقاي روحاني فکري به حال مردم بکنيد. چنين کاري اصلاً اصولي نيست و نشان مي‌دهد نماينده هنوز جايگاه خود را نشناخته است. رئيس‌جمهور در جايگاه قوه مجريه يعني “اجرا‌کننده” نشسته است و آن چيزي را اجرا مي‌کند که نمايندگان به‌عنوان قانون‌گذار مي‌نويسند. اما برخی نمايندگان مجلس تصور مي‌کنند هرچه بيشتر هجمه به قوه مجريه کنند، موفق‌تر هستند. غافل از اين‌که نمي‌دانند اجراي امور غالباً همان آشي است که خودشان آن را پخته‌اند. جالب است چند روز قبل وقتي وزير آموزش‌وپرورش که به مجلس آمده بود فرياد مي‌زدند که آقاي وزير آيا مي‌دانيد حقوق معلمان چقدر است؟ آيا مي‌توان زندگي کرد؟ سخناني که اساساً خارج از اصل نمايندگي است. کاش بنده جاي وزير بودم و در پاسخ به آن‌ها مي‌گفتم همين مجلس چه چيزي را در اختيار من گذاشته است؟ آيا همين مجلس نيست که بودجه را در اختيار منِ وزير گذاشته است؟ از بودجه عمراني تا حقوق، من به‌عنوان وزير از کجا مي‌توانم خارج از بودجه که نمايندگان به من داده‌اند عمل کنم؟»
البته شکی نیست که بايد نقاط ضعف دولت بيان شود. ولی هر دولتي قطعاً فراز و فرودهايي دارد و بايد با نگاه منصفانه به‌نقد پرداخت. بايد واقع‌بين بود و مشکلات و سختي‌هاي پيشِ‌روي دولت را هم ديد و با لحاظ کردن آن‌ها به‌نقد دولت مبادرت نمود. تحريم‌ها، بلاياي طبيعي متعدد و در همين اواخر کرونا سبب شد تا کار دولت به‌مراتب سخت‌تر شود. در اين ميان، قسمت قابل‌توجهي از درآمدهاي دولت نيز که از طريق فروش نفت تأمين مي‌شد محقق نگردید. بنابراین زماني که در عرصه فروش نفت، کشور در تنگنا قرار مي‌گيرد، دولت نیز در اداره کشور با موانع زيادي مواجه مي‌شود و حتی بدخواهان و دشمنان، اجازه واردات نيازهاي اوليه مردم را به کشور نمي‌دهند. در اين شرايط و با در نظر گرفتن اين سختي‌ها بايد به‌نقد دولت روحاني پرداخت. بر کسي پوشيده نيست که دولت بايد در برخي مواقع سياست‌هاي بهتري اتخاذ مي‌کرد. لذا بهتر است که آقایان در انتقاد و تخریب دولت، حد انصاف را نگه دارند زیرا این دولت دير يا زود عمر مديريتش به پايان مي‌رسد، دولت‌هاي بعد از روحاني را هم خواهيم ديد، همچنانکه عملکرد مجلس یازدهم را تا این جای کار مشاهده می‌کنیم. آن زمان خواهيم ديد که اگر نفت‌مان به فروش نرود، مرزها را براي ارسال دارو ببندند، چپ و راست قطعنامه عليه‌مان صادر کنند، دانشجويان‌مان حتي نتوانند برخي از مقالات علمی را دانلود کنند، بنزين هواپيماهايمان را ندهند، اجازه ورود کالاهاي اساسي به کشور را سلب کنند، ويروسي چون کرونا را به‌جان مردممان بيندازند چگونه مي‌خواهند دولت را اداره کنند و آن‌وقت برخي‌ها در پاسخ به سؤالات افکارعمومي چه دارند که بگويند؟ حتماً و حتماً دولت روحاني در برخي مسائل دچار اشکال بوده و هست اما بهتر است نمایندگان انقلابی ضمن نقد منصفانه، راهکار هم ارائه دهند.
