در این روزگاران، برخی از این‌که دیگران را با علامت‌هایی معرفی کنند، لذت می‌برند؛ مثلا فلاني كرونایی است و در واقع برچسبی اجتماعی ـ بهداشتی بر او نهاده می‌شود. این القاب، ناپسند، کدورت آور، نامقبول و مخرب است.
در زندگی روزمره عادت داریم از عناوین برچسبی همانند ابله، غیـرعادی، معتاد افیونی(دودی)، کلاهبردار، تبهکار، گوش‌بر، دو رو، آدمکش، متقلب، دزد، روسپی، چاقوکش، دلال، آب زیرکاه، تیغ‌زن، خسیس، مارمولک، دیوانه، زمین‌خوار، رشوه‌گیر، مفت‌خور، زورگیر، باج‌گیر، رانت‌خوار و… استفاده کنیم.
هرچند پاره‌ای از این القاب منتسب شده، موقتی و سفیدند و برخی تند و خاکستری، با این وجود پرسش اصلی این است که ما را چه شده به این لیبل‌ها عادت کردیم و برچسب‌های آماده و دم دستی نثار یکدیگر می‌کنیم و به وفـور و رایگان، الفاظ توهین‌آمیز را با بی‌ملاحظه‌گی محض بکار می‌بندیم و برای گفتن آن حدی را مراعات و قاعده‌ای را نمی‌پذیریم و از سر صدق و انصاف سخن نمی‌گوئیم و با رویدادهای پیرامون خود با روشن‌اندیشی برخورد نمی‌کنیم؟ و چرا باید به مبتلایان یک بیماری ناخواسته طعنه روا داریم یا دست بی‌اندازیم، انگ‌زنی کنیم، ویس و سرگرمی بسازیم و با بی‌مهری برخورد کنیم؟
بی‌تردید، انگ کرونایی زدن به مبتلایان در گیر آن، نشانه سقوط اخلاق و علامت روشنی از گسست عمیق و غیرعادی در روابط اجتماعی ماست.
برچسب کرونایی زدن باعث می‌شود فرد تصویر جدیدی از خود بسازد و رفتارهای دیگری از خود نشان دهد. القاب را به یکدیگر روا دانستن، از نشانه‌هاي جامعه رنجور بوده که لازم است بسترهای تمهیدی آن بررسی شود و سالم‌سازی خانواده و جامعه از استلزامات آن است. چنین برچسب‌هایی در واقع شکلی از بی‌معنایی و گریز از کیمیای عشق‌ورزی به هم‌نوع و مرگ محبت اجتماعی است.
برای فهم چرایی و پیدایی این‌گونه رفتارها، باید مختصاتی که رفتارمان در قالب آن شکل گرفته بازبینی جدی شود یعنی مطالعه ساخت و کارکرد نظام اجتماعی و فرهنگی. به نظر می‌رسد برخی از افراد در روزگار کرونایی و در انگ‌زدن، شهوت تند دارند و بوی غلیظ انگ‌شان، سنگین و ترسناک است به نحوی که شادابی به ضمیر جامعه راه نمی‌دهند و طراوت‌ها را درو می‌کنند، اینان بذر یاس و غمناکی می‌کارند و در زندان رذیلت گرفتارند.
نسل امروز، در پارادایم سنت و مدرنیسم به شدت گرفتار شده و چالشها و پریشانیهای حاصل از آن بر فضای نظام‌های اخلاقی و معرفتی ما تاثیر گذاشته است. ویروس نوبنیاد کرونا و تظاهرات رفتاری آن نشان روشن این حقیقت است.
