ورزش کاشمر و سنت‌گرایی مطلق

یک نگاه فراجناحی و صادقانه، مشکلاتی را در ورزش غنی کاشمر می‌بیند و درباره آن سخن می‌گوید که اغلب گوش شنوایی برای شنیدن آن نبوده و نیست. این درحالی است که ورزشکاران شهر می‌خواهند مسیر ترقی و پیشرفت آنان با شیبی ملایم هموار شود. جای دوری نمی‌رویم همین مسابقات فوتسال جام رمضان که به اتمام رسید، نمونه بارزی بر تعلل‌هایی است که دست‌به‌دست شده و تصمیم صحیحی درباره آن گرفته نمی‌شود. جمعیتی که با تبصره وارد سالن می‌شوند. محیطی که به‌ندرت در آن زمین‌بازی قابل‌رؤیت است. امکاناتی که از لیاقت و اعتبار فوتسال کاشمر پایین‌تر می‌باشد. در این بین نباید به دنبال مقصر گردید. آنچه مسلم است اینکه اراده پرداختن به زیرساخت‌ها کمتر وجود دارد. قول و قرارهایی که جامه عمل پوشانده نشده است. رفت‌وآمدهایی که نتایج معکوس داده است. همین حضور بسیار اندک وزیر ورزش که با بازدید از چند مجموعه به پایان رسید، به کدام منفعت منتهی شد؟ نقش شورای ورزش در رفع مشکلات ورزشی شهر چه بوده و میزان مشارکت آنان چه میزان بوده است؟ طرح‌های زودبازده و البته عام‌المنفعه‌ای چون بوستان ورزش، مدیریت اقتصادی ورزش چه هنگام باید مورد توجه قرار گرفته و با حداقل‌های ممکن آغاز و با حداکثرهای متصور ادامه یابد؟ آری ماه بابرکت رمضان علاوه بر معنویات خاص خود که همواره شامل حال مسلمانان شده است، یک پیغام ویژه در خصوص ورزش کاشمر در سراسر شهر منتشر نمود؛ از جنوب شهر تا روستاهای شرقی منطقه و سالن‌های مملو از تماشاگر اطراف شهر، داستان وضعیتی را حکایت کرده که می‌تواند و البته لازم است بهتر از وضعیت کنونی باشد. سنت‌گرایی مطلقی که دوست ندارد از آماتوری محض خود را  بیرون بیاورد و تصمیمات حرفه‌ای بگیرد.