پژوهشگر فرهنگ مردم و موسیقی نواحی ایران گفت: متأسفانه هنر شبیه‌خوانی سال‌هاست وارد بدعت‌های آئینی بدون اندیشه شده است.
هوشنگ جاوید در گفت و گویی در خصوص هنر شبیه‌خوانی اظهار کرد: اگرچه این هنر در گذشته جایگاه رسانه‌ای دین‌مدارانه داشته، اما امروزه این جایگاه نسبت به گذشته ضعیف شده و جز نمایش‌ها شده است.
وی با انتقاد از این‌که امروزه بسیاری برای هنر شبیه‌خوانی کلاس ویژه بازیگری می‌گذارند در صورتی که این اصلاً معنا ندارد؛ گفت: شبیه‌خوانی بازی کردن ندارد، برای بازی باید وارد تئاتر، فیلم و سریال شد.
این پژوهشگر موسیقی نواحی ایران افزود: متأسفانه شبیه‌خوانی امروزه وارد بدعت‌های آئینی بدون اندیشه شده و این خطری است که آینده این هنر را در کشور تهدید می‌کند.
وی با اظهار تأسف از این‌که برخی هنگام شبیه‌خوانی ادای بازیگران خارجی و خوانندگان را در می‌آورند؛ اظهار کرد: بسیاری وقتی وارد میدان اجرا می‌شوند ابتدا به صدای خود زیبایی می‌دهند و نقش‌ها را از بازیگران تلویزیون می‌گیرند، در صورتی‌که نیاز به این کارها نبوده و اگر خود و نقش‌شان را به درستی بشناسند، همه به سمت‌شان می‌آیند.
وی در ادامه با بیان این‌که بُست قدیم که کاشمر جزء آن بود و بیهق که سبزوار است، پایگاه اول هنر شبیه‌خوانی هستند؛ اظهار کرد: آل زواره وقتی وارد این منطقه می‌شود با خودشان آئین‌های خاص عزاداری را وارد و تبلیغ می‌کنند.
جاوید افزود: پس از این‌که آل زواره این آئین‌ها را گسترده می‌کند کوچ کرده و به بیهق می‌روند اما بعد1400 سال قطب بزرگ هنرهای آئینی مذهبی کشور، کاشمر و حوالی آن و سبزوار است.
وی در ادامه خاطر نشان کرد: برخی کارها آسیب‌های بزرگی به شبیه‌خوانی ما وارد کرده است، برخی وقتی زره می‌پوشند ابتدا دور سر می‌چرخانند و به صدای‌شان اکو می‌دهند، مگر امام‌حسین یا دشمنان در صحرای کربلا چنین کارهایی می‌کردند، این نوع الگوبرداری‌ها از بازی‌های خارجی نمونه‌های غلط و اشتباهی است.
این پژوهشگر موسیقی نواحی ایران با اشاره به این‌که بسیاری ضرب آهنگ‌ها را نمی‌دانند، خاطرنشان کرد: طبل فراق، طبل عزیمت، طبل فرار، طبل عزا، طبل جنگ، طبل خبر، طبل هراس و…همه با هم متفاوت هستند ولی چون آشنا نیستند یا نمی‌توانند بزنند همه را به یک نوع می‌زنند.
