سکوت سنگین شورایشهر در برابر پرسشها و انتقادهایی که این روزها در سطح وسیع مطرح شده، دیگر به هیچ شکل قابل دفاع نیست. این سکوت، فقط سکوت نیست؛ ردّ صریح احترام به افکارعمومی است.
مردم امروز نه در حاشیه، بلکه در متن ماجرا ایستادهاند و حق دارند بدانند چرا اینهمه سؤال بیپاسخ مانده است. در رأس این مطالبه نیز شخص رئیس شورایشهر قرار دارد؛ کسی که باید پاسخگوی بخش عمدهای از پرسشهای مطرحشده باشد، اما تاکنون ترجیح داده سکوت را انتخاب کند.
علاوه بر ماجرای پُرابهام بیلبوردها، این روزها چند موضوع دیگر نیز در شهر مطرح شده که افکارعمومی بهصراحت از رئیس شورا توضیح میخواهد:
۱. شایعات پیرامون «پارک شهید عسکری»: مردم دقیقاً میپرسند؛ آیا تغییراتی در این مجموعه در حال رخ دادن است؟ ماهیت این تغییرات چیست؟ چرا هیچ توضیح رسمی در اینباره منتشر نمیشود؟
۲. نحوه تغییر کاربری «حمّام کارون»: سؤال روشن است؛ این تغییر کاربری چگونه و تحت چه مصوبهای انجام شده؟ فرآیند قانونی آن چیست؟ چه کسانی تصمیمگیر بودهاند؟ چرا هیچ گزارشی از روند این تصمیمات منتشر نشده؟
۳. برخی «توافقات» انجامشده در ماههای اخیر: مردم از جزئیات این توافقات بیخبرند و حق دارند بدانند: ماهیت این توافقات چیست؟ در چه جلساتی تصویب شده؟ چه منافعی برای شهر داشته؟ چرا صورتجلسات کامل آنها منتشر نشده است؟
و همزمان، بزرگترین سؤال همچنان پابرجاست: چطور ممکن است عایدی شهرداری از یک بیلبورد فقط۲۰۰ هزار تومان در ماه باشد، اما اگر خود شهرداری همان بیلبورد را لازم داشته باشد، باید۲۰میلیون تومان به پیمانکار پرداخت کند؟ این اختلاف، نه منطقی است، نه قابل باور، و نه قابل توجیه. اگر واقعیت دارد، مردم باید بدانند چرا. اگر ندارد، چرا شفافسازی نمیشود؟ اینکه گفته شود «این قرارداد مربوط به دوره قبل مدیریت شهری است»؛ دو سؤال بسیار جدی مطرح است: اگر قرارداد مشکل داشت، چرا شورای فعلی جلوی ادامه آن را نگرفت؟؛ و چرا همین قرارداد در این دوره نیز با صورتجلسات جدید، عملاً تأیید شد؟ وقتی شورا توان اصلاح دارد اما استفاده نمیکند، مسئولیت آن مستقیماً متوجه همین دوره است.
مردم با تعجب میپرسند: چگونه است که برخی اعضای شورا برای موضوعات کوچک و مبالغ اندک، واکنشهای تند نشان میدهند، اما در برابر موضوعی با این حجم، کاملاً خاموش و بیصدا هستند؟ این تفاوت رفتار طبیعی است که افکارعمومی را به سؤال بکشاند: پای چه چیزی در میان است که اینبار سکوت جای فریاد را گرفته است؟ و سخن آخر: اعتماد عمومی با سکوت به دست نمیآید؛ با شفافیت و پاسخگویی به دست میآید. هر روز تأخیر، هر ساعت سکوت، و هر بهانهای، سرمایه اعتماد مردم را کوچکتر خواهد کرد.
مردم نه دشمن شورا هستند و نه طلبکار بیمنطق. مردم فقط حقیقت میخواهند. و حقیقت چیزی نیست که بتوان برای همیشه پشت سکوت پنهان کرد.
