رضا یوسفی افزود: براساس اسناد به دست آمده، هشتاد سال قبل در روز پانزدهم اسفندماه 1317 هیئت‌وزیران قانونی تصویب میکند که بر مبنای آن قطع درختان کهنسال کشور شاهنشاهی ایران که بیش از یک‌صد سال عمر داشته باشند از هر رقم و در هر نقطه از جمله شهر، ده، باغ‌های دولتی، شهرداری و مساجد و اماکن مذهبی، ممنوع است.
وی عنوان کرد: اگرچه براساس این قانون تمامی فرمانداری‌ها و شهرداری‌های سراسر کشور مکلف میشوند که فهرستی از این درختان کهن تهیه کنند، اما بعد از مدتی به فراموشی سپرده میشود.
یوسفی مطرح کرد: به‌رغم این‌که براساس منابع موجود در مرکز اسناد پژوهشگاه سازمان میراث فرهنگی و گردشگری از سال 1320 یعنی آغاز سلطنت پهلوی دوم تا سال 1344 توجهی به آیین‌نامه درختان کهن نشده است. اما در سال 1344 سپهبد فرج‌الله آق‌اولی که رئیس هیئت‌مدیره انجمن مفاخر ملی بود در سفری به کاشمر از سرو سالخورده امامزاده سیدحمزه بازدید میکند و از وضع اسفناک درختان کهنسال به وزارت کشور گزارش میدهد و بر ضرورت حفظ این مواریث ملی تأکید میکند.
یوسفی سرو کاشمر را نماد ماندگاری، استقامت کشور، بقا و سند افتخار ایران دانست و اظهار کرد: در حال حاضر سرو کاشمر با عمری 800 ساله کهن‌ترین موجود زنده این منطقه است.
