نزدیک شدن به روزهای پایانی سال و قرار گرفتن در آستانه‌ی بهار و نو شدن طبیعت، فرصتی است تا نگاهی به پشت سر بیندازیم و آینده را با امید ترسیم کنیم. پایان هر سال، لحظه‌ای است برای تأمل؛ زمانی که می‌توانیم شادی‌ها و غم‌ها، پیروزی‌ها و شکست‌‍‌هایمان را مرور کنیم و با دلی پُر از آرزو به استقبال سال جدید برویم. سال ۱۴۰۳ برای همه‌ی ما، چه در این گوشه‌ی کوچک از سرزمینمان و چه در گستره‌ی ایران عزیزمان و چه در گستره جهان، پُر از اتفاقات ریز و درشت بود. از روزهایی که با هم خندیدیم تا لحظاتی که با نگرانی به فردا چشم دوختیم، این سال با همه بیم‌ها و امیدهایش بخشی از داستان زندگی جمعی ما شد.
اگر بخواهم سال ۱۴۰۳ را در دو کلمه خلاصه کنم، به نظرم می‌رسد باید آن را “سال حادثه“ نامید. سالی پر از فراز و نشیب و تحولات و رویدادهای قابل‌توجه در عرصه‌های مختلف که هریک به‌نوعی بازتاب‌دهنده شرایط پیچیده کشور در بستر داخلی و بین‌المللی بودند. در حوزه سیاسی، یکی از مهم‌ترین رویدادها سقوط هلی‌کوپتر حامل رئیس‌جمهور بود که فضای سیاسی را متأثر کرد. این حادثه به‌سرعت به برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری منجر شد که با دو دور رقابت، “مسعود پزشکیان“ به‌عنوان رئیس‌جمهور جدید برگزیده شد. تغییری که نشانه‌ای از تمایل به اصلاحات بود اما گذشت هفت‌ماه از دولت جدید نشان می‌دهد چالش‌هایی چون تنش‌های بین‌المللی، تحریم‌های کمرشکن و فشارهای داخلی از سوی جناح‌های محافظه‌کار همچنان تداوم دارد و دولت وفاق با صخره‌هایی بزرگ روبه رو است. همچنین، ترور اسماعیل هنیه، رهبر سیاسی حماس، در تهران توسط اسرائیل تنش‌های منطقه‌ای را تشدید کرد. در سطح بین‌المللی، انتخاب دوباره دونالد ترامپ به‌عنوان رئیس‌جمهور آمریکا و سقوط بشار اسد در سوریه، معادلات سیاسی منطقه را دستخوش تغییر کرد. در عرصه اقتصادی، سال ۱۴۰۳ شاهد تداوم چالش‌های معیشتی بودیم. تورم بالا و افزایش قیمت‌ها فشار مضاعفی بر سبد معیشتی خانوارها وارد کرد. با وجود ادعای دولت مبنی بر کاهش وابستگی بودجه به نفت از طریق افزایش مالیات و صادرات غیرنفتی، پیش‌بینی مرکز پژوهش‌های مجلس از درآمد نفتی بین ۲۸ تا ۴۱ میلیارد دلار، شکنندگی اقتصاد را نشان داد. از نظر اجتماعی در این سال نارضایتی‌ها و شکاف‌های میان مردم و حاکمیت عمیق‌تر شده و مسائل اجتماعی مانند محدودیت‌های اینترنتی، افزایش مهاجرت(به‌ویژه نخبگان)، و فشار بر اقشار کم‌درآمد به دلیل مشکلات اقتصادی احتمالاً تشدید شده‌اند و مطالبات اجتماعی فراتر از وعده‌های رسمی همچنان بی‌پاسخ مانده است. سال ۱۴۰۳، با همه فراز و نشیب‌هایش، آیینه‌ای از تاب‌آوری و ناکامی‌های ایران بود که در آن، جامعه با چالش‌های عمیق دست‌وپنجه نرم کرد و همزمان امید به تغییر را زنده نگه داشت. این سال، با همه‌ی سختی‌ها و قشنگی‌هایش، به ما یاد داد که زندگی یعنی همین ایستادگی و همراهی. حالا که به پایانش رسیده‌ایم، می‌توانیم بگوییم ۱۴۰۳ نه فقط یک سال، بلکه یک تجربه‌ی مشترک بود که ما را قوی‌تر کرد.
سالی که گذشت، با همه‌ی سختی‌ها و شیرینی‌هاش، به ما یاد داد که ما از پس هر چیزی بر می‌آییم، اگر دست در دست هم دهیم و تنها نباشیم. حالا زمانی است که گذشته را با لبخند بدرقه و به آینده با آغوش باز نگاه کنیم. نوروز فقط یک شروع تقویمی نیست؛ یک یادآوری است که هر روز می‌تواند نو باشد، اگر بخواهیم. پس بیایید در این روزهای آخر سال، به هم محبت کنیم، دست یکدیگر را بگیریم و با دلی پر از امید، سال جدید و عید باستانی نوروز را جشن بگیریم.
حالا که سال ۱۴۰۳ به خط پایانش نزدیک می‌شود، وقت آن است که چشمایمان را به سال جدید بدوزیم؛ سالی که می‌تواند با خودش امید، تغییر و روزهای بهتر همراه بیاورد. سال ۱۴۰۴ برای ما فقط یک عدد روی تقویم نیست، بلکه فرصتی است برای ساختن چیزهایی که دلمان می‌خواهد در محله، شهر، وطن و حتی زندگی خودمان ببینیم. همه می‌دانیم که زندگی همیشه پر از چالش بوده و خواهد بود، اما چیزی که فرق می‌کند، این است که ما چطور با این چالش‌ها روبه‌رو می‌شویم و چه نقشی در بهتر کردن اطراف و پیرامون خود بازی می‌کنیم. بیایید برای سال جدید چند آرزو و هدف با هم بگذاریم. مثلاً چه خوب می‌شود اگر کوچه‌هایمان تمیزتر باشد، نه فقط با زحمت شهرداری، بلکه با همت جمعی خودمان. یا اگر بچه‌های بیشتری از سرزمینمان بتوانند با حمایت ما درس بخوانند و به آرزوهایشان برسند. اینها رؤیاهایی نیستند که دست‌نیافتنی باشند؛ فقط کمی همدلی و همکاری می‌خواهد. اگه هرکدام‌مان یک قدم کوچک بردارد مثل کمک به یک همسایه، کاشتن یک درخت داخل حیاط، یا حتی لبخند زدن به غریبه‌ها، این قدم‌ها با هم یک جاده‌ی بزرگ می‌سازد. بیایید در سال جدید به خودمان قول بدهیم که امید را زنده نگه داریم. از همین حالا که به استقبال نوروز می‌رویم، بیایید دل‌هایمان را هم مثل خانه‌هایمان تکانی بدهیم؛ غصه‌ها رو بتکانیم و جایش امید و انگیزه بگذاریم. سال ۱۴۰۴ می‌تواند سال ما باشد.
با الهام از فردوسی بزرگ، آرزو دارم که سال ۱۴۰۴ برای ایرانیان سالی باشد که چون کیومرث، بنیاد نو نهند؛ چون جمشید، آبادانی آورند؛ و چون فریدون، از بند اهریمن رها شوند. باشد که این سرزمین، به قول حکیم فرزانه توس:
همیشه بماند به شادی و مهر
به نیکی گرامی و فرخنده چهر
نوروزتان باشکوه و سال نو سرشار از داد و خرَد باد!
