از «تریبون های عزاداری» استفاده جناحی نکنیم

عزاداری و سوگواری در رثای سیدالشهداء، على‌رغم پنداری که آن را به عصر صفویه نسبت می‌دهد، از ضروریات مذهب اهل بیت^(ع) است، طبق روایات متواتر نکوداشت حادثه عاشورا و مصیبت کربلا، عبادتی بزرگ و به گفته امام‌خمینی^(ره) از افضل قربات إلى‌الله شمرده می‌شود، ولی شرط اولیه این عبادت عظیم، پرهیز از محرمات الهی در انجام دادن آن است در غیر این‌صورت نه بر مصائب امام‌حسین که باید بر عملکرد خود بگرییم. به یقین بر اساس مبانی دینی، هدف توجیه‌گر وسیله نیست و تنها با استفاده از روش‌ها و ابزارهای مجاز و مشروع است که اقامه مجالس و مراسم عزاداری عبادت شمرده می‌شود و این محافل را به اهداف والای نهضت کربلا نزدیک می‌کند، لذا در مراسم حسینی باید تمامی دست‌اندرکاران وظیفه خود بدانند که احکام فقهی و شرعی مربوط به این مجالس را فرا گیرند و دنبال کنند، تا مراسم آنها، دارای آثار ارزشمند معنوی باشد و بوی و عطر سیاست حسینی بگیرد. چگونه می‌توان در رثای سیدالشهداء و مصائب جانسوز او، در ماتم نشست ولی مراسم او را با ارتکاب گناه سر پا نگه داشت. وقتی روح قیام حسینی، مبارزه با طاعت شیطان و فساد و گناه و چپاول دارایی مستمندان است، چگونه می‌تواند مجالس نکوداشت آن قیام، همراه با پیروی شیطان و تخلف از مقررات شرع و دین باشد؛ حال اگر مجالس سالار شهیدان با اموال نامشروع بر پا شود، و هزینه های آن از طریق ربا، اجحاف به مردم، غصب اموال دیگران، رشوه، کم‌کاری، تضييع حقوق، نپرداختن خمس و زکات و حقوق شرعیه، تأمین گردد، اگر از طریق یغما بردن اموال‌عمومی و چپاول بیت‌المال، خیمه حسینی برافراشته گردد، آیا می‌تواند وسیله تقرب الى‌الله باشد؟ اگر مرثیه‌خوانان، از غنا و شیوه‌های لهوی در مراسم عزاداری بهره جویند و به اسم سبک جدید و نوآوری، به سراغ سبک‌های نامشروع بروند، چگونه می‌تواند طاعت محسوب شود؟ طبق این معیار است که بر اساس مبانی فقهی، اگر صدای بلندگوی مجالس، مزاحمت برای دیگران فراهم آورد، اگر عزاداری به گونه‌ای باشد که ضرر جسمی قابل ملاحظه‌ای برای فرد داشته باشد و اگر گویندگان و سخنرانان و مرثیه سرایان و خوانندگان، به جعل اکاذیب بپردازند و بدون نقل از منابع معتبر تاریخی و مقتل قابل قبول، به قصه‌پردازی مشغول شوند و به هدف جلب مستمع و راضی نگه‌داشتن مخاطب و پر کردن مجلس، و کسب درآمد و شهرت به هر شیوه و روش و سخنی متشبث شوند، در این قبیل موارد چگونه می‌توان مشروعیت این اعمال را امضا کرد، تا چه رسد به پذیرش استحباب و مقرب بودن آنها؟ آیا وظیفه و تکلیف شرعی گروه‌های گرداننده و برپاکننده محافل حسینی آن نیست که به متون معتبر و مستندهای صحیح مراجعه کنند، سطح معلومات و اطلاعات خود از مقاتل را بالا ببرند و با تحقیق و تتبع، به این حرفه مقدس و ارزشمند که پاداشی جز بهشت ندارد، مشغول شوند و آن را وسیله کسب مال و آبرو قرار ندهند؟ در واقع این وظیفه مدیران فرهنگی جامعه و سیاست‌گذاران کلان در این بخش است که با توجه به بعد تأثیرگذاری و اهمیتی که مجالس سوگواری دارد، در جهت ساماندهی ناهنجاری‌هایی که ذکر شد یا وجود دارد، اقداماتی انجام دهند. و با نظارت بر عملکرد مداحان در ایام سوگواری در ماه محرم و صفر در عزاداری‌ها، مداحان در جهت عدالت‌طلبی و شهادت‌طلبی امام‌حسین و یاران وفادار او سخن بگویند. زیرا صحیح نیست در ایام سوگواری حضرت امام حسین، مداحان از عدالت‌طلبی و شهادت‌طلبی ثارالله و فلسفه کربلا فاصله بگیرند و به طرح مسایل سیاسی و جناحی بپردازند. به یقین مداحان و روضه خوانان بایستی عاشورا را بشناسند تا بتوانند به دیگران آن را بهتر معرفی کنند .